Terapia Manualna

Zajmuje się ona ręcznym badaniem i leczeniem zaburzeń funkcjonalnych kręgosłupa, barku, łokcia nadgarstka, biodra, kolana, stawu skokowego oraz postawy ciała. Terapia poprzedzona jest wywiadem oraz badaniem palpacyjnym i funkcjonalnym narządu ruchu, który przeprowadzony jest przez wyznaczonego terapeutę. Zabiegi terapii manualnej przyczyniają się do skrócenia czasu leczenia, z jednoczesnym zwiększeniem sprawności ruchowej i zdolności do podjęcia pracy zawodowej, przy równoczesnym ograniczeniu leczenia farmakologicznego. Terapię manualną stosuje się tak długo, aż pacjent będzie mógł samodzielnie wykonać ruch w prawidłowym zakresie ruchu.

Metody specjalistyczne w terapii manualnej:

Metoda McKenziego

Jest metodą fizjoterapeutyczną. Jednym z częstszych wskazań do stosowania metody McKenziego jest dyskopatia (zarówno w stanie ostrym jak i przewlekłym) - zespół derangement w/g McKenziego. Metoda sprawdza się także w innych zaburzeniach mechaniki - zespół dysfunkcyjny i posturalny w/g McKenziego. Metoda zawiera część diagnostyczną i terapeutyczną. Metoda Mckenziego sprawdza się w sytuacjach, w których inne metody fizjoterapeutyczne nie mają zbyt wiele do zaoferowania - np.: skolioza reflektoryczna, kręcz karku (mogą wystąpić w przebiegu dyskopatii). Istotą metody jest to, że pozwala ona wielu Pacjentom, samodzielnie, po odpowiednim wyedukowaniu, radzić sobie z bólem. Celem nadrzędnym jest zabezpieczenie Pacjenta przed nawrotem dolegliwości. W terapii według metody McKenziego, wykorzystuje się czynniki mechaniczne generowane siłami samego Pacjenta, jak i szeroką gamę technik manualnych. Zasadą jest, stosowanie najpierw indywidualnie dobranych ćwiczeń, a dopiero jeśli to konieczne, dodatkowo Terapii Manualnej - po wykluczeniu wszelkich przeciwwskazań do jej zastosowania.

Kiedy i jak stosuje się metodę McKenziego?

Przed podjęciem leczenia, Fizjoterapeuta przeprowadza u Pacjenta dokładny wywiad, dotyczący: ewentualnych czynników sprawczych, czynników mogących przyczyniać się do pogorszenia, przebiegu choroby, dotychczasowego leczenia, a także, ocenę postawy, ocenę objawów neurologicznych, a następnie badanie funkcjonalne, które polega na wykonaniu testu powtarzanymi ruchami. W badaniu funkcjonalnym ocenie podlega zmienność objawów. Uzyskane w ten sposób informacje pozwalają, według zaproponowanego przez McKenziego algorytmu, na ustalenie zasadności stosowania metody mechanicznej w leczeniu aktualnych dolegliwości, przyczyny dolegliwości, rodzaju i stopnia zaawansowania zaburzeń mechaniki, oraz dobranie właściwego dla danego Pacjenta sposobu postępowania. Wykonywanie przez Pacjenta zaleconych ruchów w różnych pozycjach, z jednoczesnym relacjonowaniem Fizjoterapeucie zmian natężenia i lokalizacji bólu, pozwala na dobranie odpowiedniego ćwiczenia, w ściśle określonej płaszczyźnie. Metoda Mckenziego znakomicie współgra (choćby ze względu na walory diagnostyczne) z innymi metodami fizjoterapeutycznymi: Ackermann, FOI, Kinesiologytaping, PNF.

Na czym polega działanie Fizjoterapeuty?

Terapia według metody McKenziego bazuje na stosowaniu środków mechanicznych: ćwiczenia, odpowiednio dobrana pozycja statyczna, terapia manualna, które wpływają na poprawę mechaniki kręgosłupa lub stawów i tkanek okołostawowych kończyn. Celem leczenia w metodzie Mckenziego jest nie tylko ograniczenie lub zlikwidowanie objawów bólowych, ale przywrócenie możliwie pełnej funkcji strukturom generującym ból, oraz zabezpieczenie przed nawrotami dolegliwości.

Cyriax

Podstawowym założeniem Medycyny Ortopedycznej wg Cyriax’a jest leczenie wzorca klinicznego. Przez zaproponowany w metodzie wywiad i badanie funkcjonalne uzyskujemy kompletną informacje na temat badanego pacjenta. Symptomy i objawy są interpretowane i skatalogowane w formie „wzorców klinicznych”. „Wzorzec kliniczny” jest szczególnym zachowaniem się zaburzeń lub grup zaburzeń. Dla wszystkich obrazów klinicznych metoda oferuje lokalne, bezpośrednie, sprawne i korzystne ekonomicznie leczenie. Różnicowanie można przeprowadzić przez szczegółowy wywiad i badanie funkcjonalne, a dokładną lokalizacje podrażnionych struktur można poznać albo przez obecność objawów lokalizujących albo przez palpację. Wówczas możemy mówić o szczegółowej diagnozie. Tylko wtedy możliwe jest precyzyjne leczenie, które daje maksimum skuteczności przy minimum terapii.

W terapii wykorzystywane są poniżej przedstawione środki terapeutyczne:

• głęboki masaż poprzeczny

• mobilizacje/manipulacje

• naciąganie torebki

• trakcja

PNF ( Proprioceptive Neuromuscular Facilitation )

Celem metody PNF jest ponowna nauka (tzw. reedukacja) lub odtworzenie konkretnej funkcji ruchowej, utraconej w wyniku choroby. Jest to kompleksowa terapia, oparta o najnowszą wiedzę i osiągnięcia z dziedziny neurofizjologii. Metoda PNF znajduje zastosowanie w bardzo wielu jednostkach chorobowych, głównie z dziedziny neurologii i ortopedii. Program rehabilitacji, ustalany jest na podstawie badania i dobrany jest indywidualnie do aktualnych możliwości pacjenta. Fizjoterapeuta posiada bogaty wachlarz technik, umożliwiający dobranie możliwie efektywnej formy ćwiczeń.

Wskazania do terapii metodą PNF

Neurologia:

• przebyte incydenty naczyniowe Ośrodkowego Układu Nerwowego w postaci udarów niedokrwiennych oraz krwotocznych mózgu
• choroby powodujące zaburzenia równowagi
• choroby powodujące upośledzenie stereotypu chodu
• stwardnienie rozsiane (SM),
• choroba Parkinsona
• przykurcze pourazowe, pooperacyjne

OSTEOPATIA

To oparte na zabiegach manualnych postępowanie diagnostyczne i terapeutyczne dotyczące dysfunkcji ruchomości stawowej i tkankowej, w zakresie wpływu tych dysfunkcji na występowanie stanów chorobowych – mające na celu poprawę stanu zdrowia pacjentów, jak i profilaktykę w utrzymaniu tego dobrostanu.

Współczesna osteopatia i jej praktykowanie wymaga doskonałych umiejętności praktycznych oraz ogromnej wiedzy ogólnomedycznej.
Osteopatia jako medycyna manualna zaburzeń funkcjonalnych wpisuje się zakresem swego działania w krajobraz ochrony zdrowia ludzkiego, jako medycyna z wyboru, w przypadkach zaburzeń funkcjonalnych organizmu.

Diagnozuje zaburzenie ruchomości, napięcia i konsystencji tkanek – głównie w narządzie ruchu (ale nie tylko) – w zakresie jej wpływu na wystąpienie konkretnych objawów chorobowych. Jest to tzw. wczesna diagnostyka wskazująca tkanki zmienione funkcjonalnie zanim pojawią się zmiany strukturalne.

Osteopatia z powodzeniem współpracuje z leczeniem klasycznym i chirurgicznym wspomagając zastosowane leczenie farmakologiczne czy chirurgiczne poprzez czuwanie nad jakością ruchu tkanek chorego i stymulując procesy naprawcze organizmu.

Prewencyjna rola osteopatii polega na nie dopuszczeniu do utrwalania się zmian ruchomości tkankowej będących wynikiem urazów, przebytych chorób czy powtarzających się złych nawyków ruchowych i/lub higienicznych. Tkanki w dobrej kondycji są bardziej odporne na urazy, infekcje i zapewniają prawidłowe funkcjonowanie niezbędne w utrzymaniu homeostazy.

Co leczymy?

1.    Zespoły bólowe:
•    Kręgosłupa
•    Stawów
•    Mięśni
•    Głowy (migreny, napięciowe bóle głowy, zawroty głowy)
2.    Dyskopatia
3.    Rwa kulszowa, ramienna i inne
4.    Zespół napięcia przedmiesiączkowego (PMS)
5.    Zaburzenia układu pokarmowego
6.    Wzmacnianie odporności u dzieci i dorosłych

Jakie metody terapeutyczne stosujemy?

1.    Osteopatyczne metody bezpośrednie
2.    Metody energii mięśniowej
3.    Osteopatia funkcjonalna
4.    Osteopatia narządów trzewnych
5.    Osteopatia czaszkowo-krzyżowa
6.    Techniki mięśniowo-powięziowe

(+48) 506 268 329